ล้มทั้งยืนดีกว่าล้มไม่เป็น ปล่อยให้ชีวิตผิดพลาดบ้าง
อย่าคิดว่าสูญเสียแล้ว ชีวิตจะต้องเป็นศูนย์ เรานับหนึ่งใหม่ได้เสมอ
หากเราคิดจะนับซะอย่าง ถ้าสิ่งที่เราคาดหวัง…ไม่เป็นดั่งหวัง
ถ้าสิ่งที่เราพยายามทุ่มเททำสุดแรง กายแรงใจไม่ประสบผลสำเร็จ
ถ้าสิ่งที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะเกิดขึ้นมันก็เกิดขึ้นและได้
สร้างความบอบ ช้ำจนทำให้เราต้องจมอยู่กับความทุกข์
เรา กำลังก้าวสู่ “ชีวิตที่เป็นจริง” แล้วหล่ะ เพราะความเป็นจริงของชีวิต
จะสอนให้เรารู้จักยอม รับความพ่ายแพ้สอน ให้เรารู้จักสูญเสียน้ำตา
เพื่อที่จะได้รอยยิ้มคืน กลับมาเป็นรางวัลตอบแทนแต่มันก็
ไม่เคยทำให้ใครหมดสิ้น ความหวัง หมดสิ้นพลังและกำลังใจไปกับ
ความพ่ายแพ้ เพียงแค่ความเป็นจริง สอนให้พวกเราทุกคนรู้ว่า
อย่าเพียรสร้างความหวัง แต่ให้เชื่อมั่นใความหวัง
เพราะความเชื่อมั่นจะนำพาเราไปพบกับ “หนทางสู่ความสำเร็จ”
แม้ว่า จะต้องฝ่าฟันอะไรอีกมากมายกว่าจะถึงวันนั้น
แม้ว่า จะต้องล้มลงอีกสักกี่ครั้ง
แม้ว่า จะต้องผิดหวังอย่างแรงอีกสักกี่หนก็ตาม
ปล่อยให้ ชีวิตผิดพลาดเสียบ้าง
ปล่อยให้ ความคาดหวังได้เจอกับความผิดหวัง
ปล่อยให้ ความฝันกลายเป็นฝันค้างลอยกลางอากาศ
ปล่อยให้ อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด
แม้ว่าเกิดขึ้นแล้วจะเล วร้ายกับชีวิตก็ตามทีเพราะทุกๆ อย่าง
ที่เกิดขึ้น จะช่วยสอนและช่วยเป็นบทเรียน อันล้ำค่าให้แก่ชีวิต
ที่หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วบนโลกใบนี้
คุณบอย โกสิยพงศ์ เคยให้สัมภ าษณ์กับนิตยสารเล่มหนึ่ง
เขาพูดให้แง่คิดที่ดีเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลง ซึ่งมันอาจจะสร้าง
บาดแผลให้กับใครหลายๆ คนมาบ่อยครั้ง คุณบอยพูดไว้ว่า
“ไม่มีอะไร ที่อยู่กับเราตลอดชีวิต ทุกอย่างมันก็รอเวลาจากเราไปทั้งนั้น
เชื่อว่าถ้าชีวิตคนเราไม่ยึดติด ไม่ต้องแขวนชีวิตไว้กับความคาดหวัง
เวลาที่เราสูญเสีย หรือเวลาที่เราต้อง เจอกับความล้มเห ลว
เราคงมีภูมิต้านทานมากพอที่จะเอาไว้ ต่อสู้กับความท้อแท้
อย่าคิดว่าสูญเสียแล้วชีวิตจะต้องเป็นศูนย์ เพราะว่าเรานับหนึ่ง
ใหม่ได้เสมอหากเรา คิดที่จะนับซะอย่าง ไม่มีอะไรบนโลกที่น่ากลัว
และไม่จำเป็นต้องกลัวกับความเป็นจรองของชีวิต”
“มีพบก็ต้องมีจาก มีได้ก็ต้องมีเสีย และมีสุขก็ ต้องมีทุกข์เป็นสัจธรรม”
เมื่อไรที่เราได้รู้จักสัมผัส และได้เรียนรู้กับชีวิตทั้งสองด้าน เมื่อนั้นเราจะไม่รู้สึก
เสียดายหากเราได้มีโอ กาสล้มทั้งยืน แต่เราจะเสียใจไปตลอด
ชีวิตหากเราไม่สามารถก้าวข้ามความล้ มเหลวที่ผ่านเข้ามา ได้
มีคนเคยบอกเอาไว้ว่า
การตั้งความหวัง คือการเสี่ยงกับความเจ็ บป วด
การพย ายาม คือการเสี่ ยงกับความล้มเหลว
แต่ยังไงก็ต้องเสี่ยง เพราะในสิ่งที่อันตร ายที่สุดในชีวิตก็คือ
การไม่เสี่ยงอะไรเลย
“ล้ม” ลงสักกี่ครั้ง ผิดหวังมาสักกี่หน ลุกขึ้นยืนให้ได้ แล้วสักวันเรา
จะเจอความสุข เพราะความสุขไม่ได้หนีจากเราไปไหนหรอก
มันอยู่ใกล้เราแค่เพียง เอื้อมมือจริงๆ ถ้าหากเราไม่ได้ไปตัดสินว่า
โลกมันควรเป็นอย่างที่เราอยากให้เป็น และไม่ได้ตั้งกฎเก ณฑ์ให้กับตัว
เองมากจนเกินไป เวลาคิดหรือทำอะไรสักอย่างแล้วมีข้อบังคับ มีกรอบ
และสร้างมโนภาพความสำเร็จไว้ล่วงหน้า เมื่ออะไรๆ ไม่เป็นไปตามกฎของเรา
เราก็ทุกข์ เราก็เสียใจ และเราก็ใจเสียเอาได้ง่ายๆ
มีคนเคยบอกไว้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณ ไม่ใช่สิ่งที่จะกำหนดความสุขของคุณ
แต่มันเป็นความคิดของคุณเองต่างหาก ความคดที่มีต่อสิ่งที่ได้เกิดขึ้น
กับคุณนั่นเองจะสุขหรือจะทุกข์ก็ขึ้นอยู่ ที่เราทั้งนั้นเป็นคนกำหนด
ล้มทั้งยืนเสียบ้างก็คงไม่เสียหายไร แต่ล้มไม่เป็นเลยนี่สิ
ลองคิดดูเล่นๆ ซิว่า จะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตต่อไปหลังจากนี้